آیت الله حاج سیدعبدالله شیرازی از جمله علمای بزرگ نجف اشرف بود که پس از تصمیم به مهاجرت به مشهد مقدس با استقبال گسترده مردم متدین مشهد مواجه شد.

چندین سال بعد و در سالهای ابتدایی انقلاب اما رفتارها و مواضع خانواده این عالم دینی سبب اعتراضها و انتفادات بعضا تند مردم انقلابی مشهد شد.
در پی گسترش دامنه این انتقادها آیت الله شیرازی نامه ای به امام خمینی(ره) نگاشت و طی آن نزد ایشان گلایه کرد و درخواست دستوری برای خاموش شدن این اعتراضها کرد.

پاسخ امام به این مرقومه که در تاریخ ششم دی ماه سال 61 نگاشته شده، اما حاوی نکات آموزنده ای است:

بسم الله الرحمن الرحیم
حضرت آیت‌الله آقای شیرازی - دامت برکاته - مشهد مقدس
مرقوم شریف که حاکی از سلامت مزاج محترم و حاوی مسائلی بود، واصل و موجب تشکر گردید. سلامت و سعادت جنابعالی را از خداوند تعالی خواستار است.
شما شاید مطلع باشید که اینجانب در این نحو مسائل ناگوار سفارش‌هایی نموده‌ام؛ وهیچ گاه میل نداشته و ندارم که این نحو امور پیش آید یا رفتارهایی شود که پیش آید. و شما خوب مطلع هستید که یک ملت انقلابی را نمی‌توان کنترل کرد و تحمل بعضی رفتارها را، از هر که باشد، ندارند. من چون به جنابعالی علاقه دارم، میل ندارم از بعض بستگان بیت شریف مطالبی صادر شود که خدای نخواسته قابل تحمل حزب‌الله نباشد و به بعض اشخاص که [فریاد] شکایت را سر می‌دهند بفرمایید: فی الصیف ضیعت اللبن (تو شیر را در تابستان خراب کردی. معادل این ضرب المثل که خود کرده را تدبیر نیست). از جنابعالی در کنار مرقد مطهر آستان قدس امید دعای خیر دارم.
والسلام علیکم و رحمه الله.
روح الله الموسوی الخمینی"

 نوشته شده توسط مجید در شنبه 89/5/9 و ساعت 10:9 عصر | نظرات دیگران()